Risicofactor: Holebi
Holebi-ouderen voelen zich vaker eenzaam dan hetero-ouderen. Dit komt omdat ze:
Maar ze ervaren ook meer uitsluiting door:
- Vaker kinderloos zijn
- Vaker een minder goed contact hebben met familie
- Minder vaak een partnerrelatie hebben
Maar ze ervaren ook meer uitsluiting door:
- Negatieve reacties in de samenleving
- De angst voor negatieve reacties
|
|
Terug de kast in
Wanneer holebi-ouderen zorgbehoevend worden en professionele hulp nodig hebben, duiken ze vaak terug de kast in omdat er binnen zorgorganisaties & woonzorgcentra weinig aandacht is voor holebi-ouderen.
Tip! Lees de toolkit "Tachtig tinten".
Wanneer holebi-ouderen zorgbehoevend worden en professionele hulp nodig hebben, duiken ze vaak terug de kast in omdat er binnen zorgorganisaties & woonzorgcentra weinig aandacht is voor holebi-ouderen.
Tip! Lees de toolkit "Tachtig tinten".
|
|
GETUIGENIS: Het verhaal van Anna
Anna woont sinds enkele jaren in een woonzorgcentrum. Ze leeft er vrij teruggetrokken haar eigen leven. Ze heeft geen familie meer. Ze heeft weinig contact met medebewoners. Wekelijks komt er een oudere dame haar opzoeken. Niemand stelt zich daar vragen bij. Iedereen denkt dat zij een oude kennis of buurvrouw is.
Anna wordt op een nacht onwel. Een hartaderbreuk wordt haar fataal. Vermits ze geen familie heeft, wordt niemand verwittigd. Ze wordt in alle stilte begraven. Wanneer haar oudere kennis op bezoek komt, is Anna er niet meer. Dan pas blijkt dat die kennis Anna’s levenspartner was. Ze deelden dertig jaar lief en leed.
‘Oh wat stom’, reageert een verantwoordelijke van de dienst. Waarom hebben ze dit in godsnaam nooit gezegd? Een andere verantwoordelijke fronst het voorhoofd. Hebben we wel voldoende zorgend doorgevraagd? De feitelijke partner werd niet verwittigd in deze crisissituatie. Ze werd nooit erkend. Nooit uitgenodigd op kerstfeestjes…
(Bron: sociaal.net)
Anna woont sinds enkele jaren in een woonzorgcentrum. Ze leeft er vrij teruggetrokken haar eigen leven. Ze heeft geen familie meer. Ze heeft weinig contact met medebewoners. Wekelijks komt er een oudere dame haar opzoeken. Niemand stelt zich daar vragen bij. Iedereen denkt dat zij een oude kennis of buurvrouw is.
Anna wordt op een nacht onwel. Een hartaderbreuk wordt haar fataal. Vermits ze geen familie heeft, wordt niemand verwittigd. Ze wordt in alle stilte begraven. Wanneer haar oudere kennis op bezoek komt, is Anna er niet meer. Dan pas blijkt dat die kennis Anna’s levenspartner was. Ze deelden dertig jaar lief en leed.
‘Oh wat stom’, reageert een verantwoordelijke van de dienst. Waarom hebben ze dit in godsnaam nooit gezegd? Een andere verantwoordelijke fronst het voorhoofd. Hebben we wel voldoende zorgend doorgevraagd? De feitelijke partner werd niet verwittigd in deze crisissituatie. Ze werd nooit erkend. Nooit uitgenodigd op kerstfeestjes…
(Bron: sociaal.net)